حمل‌ و‌ نقل آبزیان با استفاده از کیسه‌های لاستیکی و یا تانکرهای مخصوص حمل بچه‌ماهی و ماهی زنده انجام می‌شود. نحوه عمل در هر دوی این‌ها مشابه است، زیرا در هر دو حالت ماهی در یک سیستم کنترل شده از نظر دما و اکسیژن از نقطه‌ای به‌نام مرکز تکثیر به نقطه دیگری به‌نام مزرعه پرورشی حمل می‌شود. حمل‌ آبزیان معمولا در سیستم‌های باز و یا بسته انجام می‌گیرد. در سیستم‌های باز ماهی‌ها در مخازن بزرگ یعنی تانک‌های چند هزار لیتری به‌وسیله کامیون و در شرایط تراکم پایین حمل‌و‌نقل می‌شوند. جهت تامین اکسیژن مورد‌نیاز ماهی‌ها از اکسیژن خالص و یا هوادهی استفاده می‌کنند. گرچه استفاده از هوادهی و به گردش در‌آوردن آب مخزن حمل به واسطه تحمیل استرس مضاعفی که به ماهی در این شرایط وارد می‌شود منسوخ شده است.

در ایران تا چند سال پیش این روش جهت حمل‌ آبزیان به‌صورت عمومی مورد استفاده قرار می‌گرفته است ولی به‌دلیل هزینه زیادی که حمل‌ آبزیان به این روش دارد، در حال حاضرکمتر از روش باز حمل‌ آبزیان استفاده می‌شود. تراکم معمول حمل بچه‌ماهی در این شرایط بسته به مسافت حمل‌و‌نقل، درجه حرارت آب، نوع ماهی و وزن بچه‌ماهی 20 تا 40 کیلوگرم در متر مکعب آب تانکر در نظر گرفته می‌شود. در روش بسته، بچه‌ماهی در مخازن بسته با تراکم بالا حمل می‌شود و شامل حمل‌و‌نقل بچه‌ماهی با استفاده از کیسه‌های پلاستیکی و یا مخازن عایق‌بندی شده می‌‌باشد. ماهیان در ازای مصرف تغذیه ، آمونیاک تولید می‌کنند. پس از بارگیری و انتقال ماهیان به مخزن‌های حمل، آمونیاک و بقیه ضایعات تولید شده به‌سرعت در آب تانک جمع می‌شود که غلظت آمونیاک موجود در آب به 10 میلی‌گرم در لیتر یا حتی بیش‌تر هم می‌رسد. تجمع آمونیاک در مخزن‌ها به‌وسیله سنسورها و در زمان حمل‌و‌نقل سنجیده می‌شود. در خودروهایی که وظیفه حمل‌ و‌ نقل آبزیان چه به‌صورت زنده و چه به‌صورت صید شده را دارند از سنسورهایی استفاده می‌شود که تمام پارامترهای زیستی و استاندارد را می‌سنجند و تمام موارد در پلتفرم اینترنت اشیا ‌گزارش می‌شود.