برای اینترنت اشیا اولین چیزی که نیاز دارید، حسگرها و دستگاه‌هایی با قابلیت جمع‌آوری، ذخیره، انتقال و دریافت داده ها است. مولفه بعدی اتصال است؛ داده‌های جمع‌آوری‌‎شده باید بین دستگاه‌های مختلف مبادله شود و در واقع بین آن‌ها ارتباط برقرار شود؛ عاملی که این ارتباط را ممکن می‌کند، اینترنت است.

به‌طور معمول، حسگرها و دستگاه‌های اینترنت اشیا با اپلیکیشن‌ها و سرویس‌هایی که در فضای ابری هستند، ارتباط برقرار می‌کنند و اگر این امر از طریق اینترنت عمومی حاصل نشود، بسته به مدل فضای ابری، از طریق شبکه اینترنت خصوصی صورت می‌گیرد.

مرحله بعدی پردازش داده است. بعد از اینکه داده‌های جمع‌آوری‌شده از دستگاه به فضای ابری منتقل شد، پلتفرم اینترنت اشیا، شروع به تجزیه و تحلیل آن‌ها می‌کند. مثلاً داده‌های منتقل‌شده از سیستم تهویه مطبوع هوشمند در خانه برای مطمئن شدن از اینکه دما در محدوده قابل‌قبولی است، آنالیز می‌شود.

اما ارزش و مزایای واقعی اینترنت اشیا در بخش سیستم‌ها و اپلیکیشن‌های صنعتی نهفته است؛ زیرا در این بخش، تعداد بسیار قابل توجهی دستگاه‌ با قابلیت جمع‌آوری و انتقال داده، اطلاعات حیاتی و در لحظه را در مورد وضعیت کسب‌و‌کار ارائه می‌دهند.

تقریبا تمام اجسام فیزیکی می‌توانند به دستگاه اینترنت اشیا تبدیل شوند، به شرط اینکه قابلیت اتصال به اینترنت داشته تا از این طریق کنترل شوند یا با کاربر و دستگاه‌های دیگر، اطلاعات رد و بدل کنند. به همین خاطر نمونه‌هایی از اینترنت اشیا را می‌توان در تمام جنبه‌های زندگی انسان، از لامپ‌ها و زنگ درب هوشمند در خانه هوشمند گرفته تا سیستم‌های ردیابی موجودی انبار و میزهای هوشمند در محل کار،‌ ماشین‌آلات، تجهیزات، خطوط تولید، انبارها و وسایل نقلیه در حوزه صنایع و حتی در بخش مراقبت‌های بهداشتی اشاره نمود.

معماری اینترنت اشیا به طور کلی شامل ۴ سطح مختلف است:

سطح ۱: سنسورها/عملگرها

شیئی که در چارچوب “اینترنت اشیاء” قرار دارد باید به سنسورها و عملگرها مجهز شود تا توانایی انتشار، پذیرش و پردازش سیگنال ها را بدست آورد.

سطح ۲: سیستم های اکتساب داده

داده های بدست آمده از سنسورها ابتدا به فرم آنالوگ هستند که نیاز به تجمیع و تبدیل به جریان های دیجیتال برای پردازش بیشتر دارند. سیستم های اکتساب داده این داده های تجمیع شده و توابع تبدیل را هندل می کنند.

 سطح ۳: تجزیه و تحلیل لبه (Edge Analytics)

 این مرحله از  اینترنت اشیاء جایی است که داده های دیجیتالی شده و جمع آوری شده را که نیاز به پردازش بیشتر دارند، قبل از ورود به دیتاسنتر به آنجا ارسال می شوند.

 سطح ۴: تجزیه و تحلیل ابری

در آخرین سطح از اینترنت چیزها، داده هایی که به پردازش عمیق تر نیاز دارند به دیتاسنترهای فیزیکی یا سیستم های ابری فرستاده می شوند.

بر خلاف تصور عده‌ای اینترنت اشیا با اینترنت همه‌چیز یا Internet of Everything متفاوت است، IoT تنها به مبحث اشیای متصل به شبکه می‌پردازد در حالی که IoE به داده‌ها و روش‌های ترکیب و استفاده از آن‌ها می‌پردازد و بر چهار اصل کلیدی تکیه دارد:

مردم

داده‌ها

فرایندها

اشیای اینترنتی

در حقیقت می‌توان اینترنت اشیا را زیر مجموعه‌ای از IoE در نظر گرفت.

همچنین IoE توان اینترنتی برای ارتقا خروجی تجارت و صنعت را افزایش داده و در نهایت نحوه ی کار مردم با IoT را نیز ساده تر می کند.

اینترنت اشیاء به معنای اتصال یک شی به شی دیگر از طریق اینترنت است. به عنوان مثال خانه های هوشمند (Smart Home) از این تکنولوژی بهره مند شده اند.

در نتیجه به اشیای متصل به ابزارها و آیتم های فیزیکی از طریق اینترنت، اینترنت اشیا (IoT) گفته می شود.

درست است که گوگل و سرویس هایش ممکن است نمود فیزیکی به صورت سرور داشته باشند؛ اما خدمات و سرویس هایی مانند اینستا گرام، واتس آپ و… به صورت شیء تعریف نمی شوند و به شکل اطلاعاتی روی سیم و یا بی سیم هستند. بنا بر این سرویس هایی که نمی توان در آن ها نمود فیزیکی پیدا کرد، زیر مجموعه ی IoE قرار می گیرند.

اینکه بتوانیم این اشیاء را به زبان قابل فهم به یکدیگر متصل کنیم، بحثی است که در ذیل مفهوم IoE مطرح می شود و مباحث بزرگ ارتباطی در بخش سرویس و خدمات دیتا را در بر میگیرد.

IoE یا اینترنت همه چیز تمامی مفاهیم مجزا را در یک کل منسجم مرتبط می کند و نه تنها اجازه می دهد که ابزار باهم حرف بزنند، بلکه اجازه می دهد هرچیزی فراتر از مفهوم شی با هر چیزی دیگری در همین راستا ارتباط برقرار کند.