حسگر‌ های تشخیص خواب آلودگی راننده به دو صورت مورد استفاده قرار می­ گیرند در دسته اول وسایل اصلی حسگر هایی هستند که به بدن راننده متصل می­ شوند که علائم فیزیکی راننده را ثبت می­ کنند، سپس این علائم به یک پردازشگر فرستاده شده تا میزان خواب آلودگی راننده مشخص شود. در این روش از امواج مغزی، ضربان قلب، امواج چشمی و عضلانی و هدایت الکتریکی پوست استفاده می ­شود.‌ در دسته دوم تجهیزات و حسگر به بدن راننده متصل نمی­ شود و این حسگر با نصب در مقابل دید راننده ، در صورت بروز خستگی یا حالت عصبی در چهره راننده به او هشدار می‌دهد.

این سیستم با نظارت بر چهره کاربران هنگام رانندگی، در صورت تشخیص خطر هشدار می‌دهد و از وقوع حوادث رانندگی جلوگیری می‌کند. این دستگاه با یک نگه‌دارنده، روی داشبورد، شیشه جلو یا آینه وسط نصب می‌شود و به منبع قدرت وصل است. با استفاده از دوربین‌های جانبی که مجهز به ال.ای.دی‌های مادون‌قرمز برای استفاده شبانه هستند، همراه با تحلیل دقیق چشمان راننده، به‌طور مداوم به چهره راننده نگاه می‌کند. این سیستم توجه خاصی به چیزهایی مانند تناوب پلک زدن، تعداد و مدت‌زمانی که راننده به دوردست نگاه می‌اندازد و الگوهای چهره‌ای مانند خمیازه کشیدن دارد.و سریعا نشانه های خواب آلودگی را هشدار می دهد و این سیستم می تواند کاربرد ویژه ای در ناوگان و حمل و نقل عمومی داشته باشد.

اگر حسگر هشدار دهد و سیستم تشخیص دهد که راننده بیش‌ازحد خواب‌آلود یا پریشان است، هشداری به‌صورت کلامی پخش می‌کند. این هشدار بسته به‌شدت خواب‌ آلودگی تشخیص داده‌شده، ‌می‌تواند از جمله‌ای ملایم مانند «حواست باشد» تا هشداری فوری مانند «خطر! خطر! بیدار شو!» متفاوت باشد. در حقیقت این سیستم چیزی را خاموش یا دست‌کاری نمی‌کند یا ازلحاظ فیزیکی موتور را خاموش نمی‌کند یا هر چیزی مشابه آن، بلکه تنها با انتشار هشدار صوتی سعی در هوشیار کردن راننده دارد.